کیفیت ژست گرفتن، در رفتار روزمره انسان‌ها همواره وجود دارد و خود کنشی است کاملا انسانی. شاید بتوان با نگاه از این زاویه به ژست گرفتن در برابر دوربین نیز به عنوان کیفیتی عکاسانه و هنری نگریست. ژست های عکاسی همه به بیانگری اندام و زبان بدن افراد در کادر خوانده می‌شوند و خود معنایی می‌آفرینند از آنچه عکاس و یا سوژه هایش می‌خواهند که مخاطب آن را معنا و درک کند ،بنابراین به کیفیتی خاص از بروز هنر در عکاسی بدل می‌شوند.
بر همین اساس نیز، ساده‌ترین ژستهای در برابر دوربین نیز باید بر اساس اصول و رعایت برخی از نکات کلیدی هر چند ساده اما مهم،به دست می‌آیند.هر هنرمند و تصویر‌گری می‌تواند با تکیه بر حالات و ژستهای سوژه‌هایش به صورت بصری پیام حرف خود را انتقال دهد.بنابراین آنچه در قدم اول مهم است، مطالعه‌ی آیین‌های رفتاری است در انسانی که همواره به عنوان موجودی اجتماعی،در تعامل با خود،اطرافیان و محیط اطراف خویش است تا از طریق آگاهی از زبان بدن در کنش‌ها و واکنش‌های وی، بتوان به بیانگری مطلوب در عکس‌ها دست پیدا کرد.