ملک‌الشعرای بهار در کتاب «سبک‌شناسی» آنجا که به ادبیات دوران قاجاری می‌رسد و به افول نثر مرسل ساده‌ای که در دوران سعدی رواج داشته اشاره می‌کند، معتقد است که معتمدالدوله نشاط آخرین حافظ مکتب سعدی بود که آثارش کمی با سبک گلستان همراه بود.
در همین زمان فردی پیدا شد که در ادبیات فارسی آن‌طور که بهار می‌گوید تحولی بزرگ به وجود آورد: «شخصی پیدا شد و با قوۀ فصاحت و بلاغت ثابت کرد که سبک تازه‌ای نیز می‌توان به وجود آورد و چون مقامی عالی داشت شیوۀ نثر او مطلوب و مورد تقدیر قرار گرفت و این مرد میرزا ابوالقاسم پسر میرزا عیسی معروف به میرزا بزرگ است که بعد از پدرش به لقب قائم‌مقام از طرف فتحعلی شاه ملقب گردید.»
به تازگی مجموعه‌ای از نامه‌های قائم‌مقام فراهانی، صدراعظم محمدشاه قاجار که در کتابخانۀ سلطنتی کاخ گلستان نگهداری می‌شد و در بیش از ۱۶۰ سال گذشته کمتر کسی از آن‌ها خبر داشته است رونویسی و در مجموعه‌ای به نام «خداوندگار لحن» به اهتمام محمد طلوعی، محمدرضا بهزادی و محمد میرزاخانی منتشر شده است.
این نامه‌ها که برخلاف «منشات» بیشتر نامه‌های خصوصی و شخصی قائم‌مقام است، هرچند به لحاظ ادبی قدرت آن‌ها را ندارد اما منظری از صاحب‌قلم بودن او را به نمایش می‌گذارد.
سبک قائم‌مقام آن‌طور که در مقدمۀ کتاب آمده در نامه‌ها و نوشته‌هایش یک‌دست نیست. گاهی انگار در جریان تطور نثر فارسی نایستاده. از روی نامه‌های فارسی مشق نکرده. در امتداد سنت مستوفیان عراق عجم مغلق‌نویسی و مدیحه‌سرایی نکرده.