در وضعیت امروزِ جهان اسلام، به‌خصوص خاورمیانه، دو عامل در بسط فروبستگی و خشونت‌گرایی جریانات خشونت‌گرا و تروریستی نقش داشته است: یکی عامل درونی، یعنی مبنای فکری و فرهنگی است که باعث شده اساساً مسلمانان یا اکثریت مردم خاورمیانه در وضعیتی قرار گیرند که با دیگری تمایز آشکار داشته، با وجود تفاوت‌ها و تمایزها در دیگری و به رسمیت شناخته شدن آنها مشکل داشته باشند؛ و عامل دیگر، عامل بیرونی است که در ظهور گروه‌های افراطی و تروریستی مؤثر بوده است و فضایی را برای آنها ایجاد کرده که این گروه‌ها بتوانند آزادانه در این فضاها خود را سامان‌دهی کنند و از عقبه فکری و فرهنگی خویش در راستای خشونت‌گرایی تغذیه کنند. این عامل بیرونی عبارت است از متلاشی شدن حکومت‌های داخلی و ملی؛ بدین معنا که هر کجای جهان اسلام که دولت و حاکمیت داخلی از بین رفته یا تضعیف شده، نقش گروه‌های تروریستی و افراطی بارزتر و مشهودتر گردیده است. در کشور عراق، علی‌رغم این که مؤلفه‌های فکری، دینی و فرهنگیِ «دیگری»ستیزانه در دوران حاکمیت بعث به صورت نیرومندی وجود داشت، لیکن دولت یا حاکمیت مرکزی به گونه‌ای آنها را سرکوب یا مدیریت می‌کرد. در سوریه و افغانستان نیز هر جا که اِعمال حاکمیت مرکزی تضعیف شده یا از بین رفته است، خلأ قدرت زمینه مساعدی را برای ظهور و رشد گروه‌های افراطی سبب گردیده است.
در حال حاضر نظری ارسال نشده است
شما می توانید به عنوان اولین نفر نظر خود را ارسال نمایید
ارسال متن پیام وارد کردن متن پیام الزامیست