کیهان متشکل از انرژی، فضا و ماده است. بخشی از ماده موجود در عالم به صورت اتم‌های منفرد و یا مولکول‌های گازی ساده در فضا پراکنده شده و بخش دیگر به صورت جزیره‌هایی از مواد بر روی هم انباشته شده‌اند. این بخش ماده دسته‌ای از ذرات غبار گرفته تا ستاره غول و یا انفجارهایی که سیاه چاله‌ها را شکل می‌دهند را در برمی‌گیرد. گرانش، همة این اجرام را به صورت ابرهای بزرگ و قرص‌هایی از مواد که به عنوان کهکشان‌ها شناخته می‌شوند؛ گرد هم می‌آورد. کهکشان‌ها هم درون خوشه‌ها جای می‌گیرند و در نهایت بزرگترین اجرام آسمانی یعنی ابرخوشه‌ها را به وجود می‌آورند. یکی از ویژگی‌های اساسی کیهان این است که در حال انبساط است. کیهان باید در حال انبساط باشد زیرا کهکشان‌های دوردست به سرعت از زمین دور می‌شوند و کهکشان‌های باز هم دورتر با سرعتی باز هم بیشتر در حال دورشدن هستند. با این فرض که کیهان همیشه در حال انبساط بوده است، باید روزگاری هم کوچکتر و هم چگالتر بوده باشد. واقعیتی که نظریة انفجار بزرگ به عنوان خاستگاه کیهان را به قوت پشتیبانی می‌کند. گرچه این امکان وجود دارد که کیهان برای همیشه ادامه یابد. اما تقریباً به طور حتم انواع ساختارهایی که امروزه در آن وجود دارند، از قبیل سیارات، ستارگان و کهکشان‌ها برای همیشه دوام نخواهند داشت. در آینده‌‌ای بسیار دور کهکشان ما و دیگر کهکشان‌ها یا تکه پاره شده و گرفتار مرگی مزمن، طولانی و سرد خواهند شد و یا در فرآیندی برعکس انفجار بزرگ فشرده شده و خواهند رمبید. اینکه کدام یک از این سرنوشت‌ها در مورد کیهان اتفاق می‌افتد تا حد قابل ملاحظه‌ای به طبیعت انرژی تاریک بستگی دارد. این انرژی یک نیروی مرموز و خلاف گرانش است که اخیرا معلوم شده نقشی مهم در رفتار بزرگ مقیاس عالم بازی می‌کند.
در حال حاضر نظری ارسال نشده است
شما می توانید به عنوان اولین نفر نظر خود را ارسال نمایید
ارسال متن پیام