انتشارات بیدگل منتشر کرد: شاعران سمبولیست بحران های جامعه مدرن را به منزله ی تناقضات درونی شعر تجربه می کردند. این امر، حقیقتی بس مهم را آشکار می سازد: در عصر جدید، مدرنیسم تنها شکل حقیقی رئالیسم است. درک این نکته براساس مقولات تجریدی و دوگانگی هایی چون «هنر متعهد» در برابر «هنر ناب» ممکن نیست، بلکه برعکس، باید آنها را به منزله قطب های متضاد کلیتی واحد در نظر گرفت که همزمان خود و دیگری را نفی می کنند. نزاع میان «هنر متعهد» و «هنر ناب» که تا به امروز نیز ادامه یافته است، خود به اندازه کافی گویاست: از دید هواداران تعهد، «اثر هنری ناب» چیزی نیست مگر نوعی سرگرمی بی حاصل برای کسانی که می خواهند به بهانه غیرسیاسی بودن که خود انتخابی عمیقا سیاسی است- سیل بنیان کنی را که موجودیت همگان را تهدید می کند، نادیده بگیرند. «برای طرفداران تعهد، این گونه آثار هنری ناب معرف غفلت از نبرد منافع واقعی است، نبردی که دیگر هیچ کس نمی تواند خود را از آن و از تخاصم دو اردوگاه اصلی معاف پندارد. ادامه هرگونه حیات فکری، خود منوط به (نتیجه) این تخاصم است، آن هم تا حدی که فقط توهم ناب می تواند بر حفظ حقوق و امتیازاتی اصرار بورزد که همگی ممکن است فردا بر باد روند».
در حال حاضر نظری ارسال نشده است
شما می توانید به عنوان اولین نفر نظر خود را ارسال نمایید
ارسال متن پیام