بدون شک یکی از پرکاربردترین و حساس ترین فرایندهای مربوط به تولید قطعات، سازه ها و مجموعه های مرتبط با آن ها، اتصال از طریق جوشکاری است. در جوشکاری ماهیت اتصال از نوع متالورژیکی بوده و همراه با تغییر فاز و ساختار به همراه پیوندهای مولکولی است. بنابراین ساختار ماده در محل جوش، پس از جوشکاری، با شرایط قبل از آن متفاوت است.
این نوع از ویژگی ها ایجاب می نماید که جهت تأیید و تصدیق اتصال های جوشکاری شده دقت و حساسیت بیشتری به عمل آید. به طور کلی آزمون های تأیید اتصالات جوشکاری به دو گروه آزمون "مخرب "و "غیر مخرب" تقسیم بندی می شوند. بررسی های انجام شده در صنایع مختلف گویای این مطلب است که در کشور ما تاکنون بیشتر توجه و تمرکز مهندسین و گروه های تضمین مرغوبیت در ارزیابی اتصالات جوشکاری، تأکید بر انجام آزمون های غیرمخرب جوش نظیر رادیوگرافی، مایع نافذ و یا استفاده از امواج مافوق صوت جهت تشخیص عیوب بوده است.
انجام آزمون های مخرب و عملکردی امروزه یک جزء تفکیک ناپذیر در فرایند تأیید اتصالات جوشکاری در صنایع با سطح فناوری متوسط و بالا محسوب می شود، به طوری که انجام آزمون های مخرب جهت اتصالات جوشکاری یک الزام در ساخت و تأیید فرایندهای جوشکاری به ویژه در حوزه هوافضا است. با انجام این گروه از آزمون ها می توان شرایط عملکردی واقعی قطعه از نظر تحمل بارهای استاتیک و دینامیک را شبیه سازی نموده و از نظر قابلیت سرویس دهی قطعه یا مجموعه در شرایط سرویس تخمین درستی کسب کرد. باید توجه داشت که هدف از انجام آزمون های عملکردی جوش به دست آوردن داده های کمی است که قابلیت مقایسه داشته و درصد خطای انسانی دخیل در آن ها پایین باشد. از این حیث می توان گفت آزمون های عملکردی جوش را باید از بررسی های متالورژیکی تفکیک کرد، چراکه بررسی متالورژیکی بعضاً با تفسیرهای متفاوتی همراه بوده و خطای انسانی بالاتری هم دارند.