یکی از قله‌های مرتفع شعر فردوسی و بلکه شعر فارسی، دیباچه‌ی شاهنامه است. حکیم توس ستایش خداوند و تفکر درباره‌ی خلقت و وظیفه‌ی انسان در مقابل جهان آفرینش یا هستی‌بخش را آنچنان درهم آمیخته که مجال چون و چرا را بسته است. در حقیقت ابیات به معجزه بیشتر شبیه است تا به کلام انسان عادی. گاهی آنچنان زیرکانه به بحث‌های «عمر بر باد ده» که قرن‌ها وقت به اصطلاح علما را گرفته است، اشاره می‌کند و پاسخ می‌دهد که گویی همه‌ی آن بحث‌ها را شنیده و همه را پوچ و بی‌ارزش می‌داند، به نقص آدمی در رسیدن به کنه این‌گونه مطالب اشاره می‌کند و دست آخر انسان را به بالاترین کاری که از او ساخته و آن دسترسی به دانش است، رهنمون می‌سازد.
در حال حاضر نظری ارسال نشده است
شما می توانید به عنوان اولین نفر نظر خود را ارسال نمایید
ارسال متن پیام وارد کردن متن پیام الزامیست